SmartCare Blog

Heel Nederland heeft gekeken hoe onze nieuwbakken koning Willem Alexander het er vanaf bracht tijdens zijn eerste troonrede. Wat de volgende dag nog het meest bleef hangen was de mededeling dat we een participatie maatschappij moeten worden. In de media ging het over de vraag wat dat precies betekent. De een had het over een ander woord voor 'ordinair bezuinigen', de ander sprak over structurele veranderingen in onze samenleving die we al participerend te lijf moeten gaan.

Dat we allemaal op een andere manier naar zorg kijken is duidelijk. Van een focus op herstellen naar aandacht voor preventie, gezond blijven. Dit is wat ik telkens hoor, wat door vele specialisten wordt gepropageerd  en waar ik inmiddels ook in ben gaan geloven. Laten we niet afwachten, maar ons meest waardevolle bezit, onze gezondheid, koesteren en hiervoor zorgen.

Het in juli door minister Schippers gesloten Zorgakkoord wordt alom gezien als een goede stap in de richting van kostenbeheersing in de zorgsector. Uiteraard zijn er ook kritische geluiden, vooral van mensen die vrezen dat het allemaal minder en soberder wordt. Of dat terecht is, vraag ik me af. Ik reken erop dat met behulp van technologie zoveel mogelijk wordt, en dat menigeen nog wel eens aangenaam verrast zou kunnen worden!

Administratieve rompslomp bij roosterwijzigingen, te veel medicatiefouten, geen real-time inzicht in de bedbezetting, en ga zo maar door. Het is aan de orde van de dag in de meeste zorginstellingen en ziekenhuizen. Maar kan dat niet anders? Jazeker, voor veel organisaties valt er nog een behoorlijke efficiencyslag te maken. Een groot deel van de oplossing zit in een integrale informatie-architectuur in plaats van gefragmenteerde informatievoorziening.

Ik werk als adviseur in de ICT. Steeds vaker praat ik met klanten over de cloud in de zorg. De voorspelbare maandelijkse kosten, grote schaalbaarheid en snelle levering van ICT-diensten maken dit business model aantrekkelijk. Ook zorginstellingen tonen soms interesse, al merk ik dat zij er nog ietwat afwachtend tegenover staan. Dat komt mijn inziens doordat ze wel de negatieve signalen oppikken maar de kansen van cloud diensten onvoldoende op waarde weten te schatten.

Alle professionals in de zorgsector zijn het erover eens dat de kwaliteit van zorg stijgt als verschillende schakels in de zorgketen beter samenwerken en meer informatie delen. In de cure zijn er diverse initiatieven, maar de langdurige zorg blijft achter. Terwijl veel ouderen en mensen met een beperking last hebben van multimorbiditeit. Juist bij hen zou een goede ketensamenwerking de kwaliteit van de zorg kunnen verhogen.

Als ik droom, dan droom ik van ideale langdurige zorg voor mijn hoogbejaarde moeder. Ze lijdt aan allerlei op zich vrij onschuldige kwalen, maar die zorgen al wel jarenlang voor allerlei communicatiestoornissen tussen de verschillende betrokken artsen en verzorgenden. De thuiszorg doet zijn uiterste best en signaleert naar mijn idee de problemen goed, maar de overdracht aan haar huisarts, fysiotherapeut, diëtist, eerstelijns psycholoog op de huisartsenpost, apotheker en nog een heel legertje zorgprofessionals dat zij in de loop der jaren voorbij zag komen, laat nogal eens te wensen over.

Gemeenten moeten vanaf 2014 ondersteuning, begeleiding en verzorging aan huis leveren; zorg die nu nog valt onder de AWBZ. ‘Zij kunnen beter inspelen op de zorgbehoefte van cliënten en lokale omstandigheden’, zo is de gedachte. De regie komt dus te liggen bij gemeenten, zij moeten invulling geven aan het motto ‘de cliënt centraal’. Maar wie voorziet hen van informatie over de behoeften die cliënten hebben? Wie adviseert hen welke cliënt welke zorg nodig heeft? Wie kent het sociale netwerk rond de cliënt, dat straks een groot deel van de meer sociale zorgtaken zal moeten overnemen?

De medicatieveiligheid in de langdurige zorg is onvoldoende. Dat constateerde de Inspectie twee jaar geleden al. Er zijn verbeteringen aangebracht, zoals gebruik van het EVS (elektronisch voorschrijfsysteem). Daardoor worden interacties met andere geneesmiddelen en eventuele overgevoeligheid voor een bestanddeel eerder gesignaleerd. Maar is er niet ook een grote rol weggelegd voor de mens?