Afgelopen week stapte ik in de auto en hoorde de afronding van een BNR-programma. ”Iedereen dacht dat het niet kon,...” Voor mij was de link met de zorg in Nederland direct aanwezig.
Onze grootste zorg is onze gezondheid. Zo groot, dat we het liefst niet willen nadenken over de realiteit van het leven: we worden allemaal ouder, dat gaat met gebreken (woord ziekte vermijden) en dan loopt het af (iedereen ging tot nu toe dood, toch). We verhullen alle twijfels, bijvoorbeeld: de verzekering (we bedoelen de kosten in de zorg) en de efficiency (we bedoelen kwaliteit van de zorg).
Nederlanders zijn zeer kundig in het verbeteren van bedrijfsprocessen en organiseren van kennis. De zorg is echter blijven steken. Af en toe was er wel een poging. Een kleine tien jaar geleden besloten ziekenhuisdirecteuren op een congres dat de ruim honderd ziekenhuizen teruggebracht moesten worden tot minder dan de helft. Onderbouwing:
• concentratie van kennis voor kwaliteit van de zorg,
• investeringen in steeds betere maar ook duurdere apparatuur,
• geschikte kostbare nieuwbouw
• veranderende markt.
Het resultaat is echter uitgebleven. De mens is conservatief en gericht op behoud en vergaren. Niet op delen, loslaten en avontuur. Of men is bang.
Een fusie hier en daar heeft niet geleid tot de reductie van het aantal geld verslindende gebouwen. De samenwerking beperkt zich tot bestuurlijke herverdeling van rollen en samensmelten van enkele service afdelingen. Deze service afdelingen kunnen echter alleen bij reductie van het aantal vestigingen een kostenbesparing realiseren en kwaliteitsverbetering bieden.
Bestuurders werken blijkbaar alleen aan de instandhouding van het model. Zij zitten klem tussen de verzekeraar (lees: financier met winst of kosten oogmerk) en de specialisten (veelal kleine zelfstandigen met alle bijkomende kosten en risico’s). Iedereen heeft eigen belangen. Niemand wordt afgerekend op de primaire doelstelling: kwaliteit van de zorg.
Artsen leggen een eed af: de individuele patiënt beter maken in het vaandel. De omgeving is echter niet gericht op dit doel. De verwarring is groot. Bang voor wat de overheid dit jaar weer bedenkt. Krijgt de bestuurder wel een goede vergoeding los? Genoeg reden om bang te zijn.
Patiënten worden in de pers omschreven prooi. Hogere premie, falende artsen en ontoegankelijke patiëntdossiers. Om de paniek te vergroten wordt de privacy erbij gehaald. Een truc om angst te zaaien?
We missen verdieping en een open discussie waarbij angst geen rol speelt. Wat wil een bewusteloze diabetes patiënt op de spoedeisende hulp? Privacy of veilige hulp door inzicht in al zijn patiëntdossiers? Dit is het andere uiterste, maar wel de essentie van zorg. Laten we de discussie eens richten op de noodzaak van veilige en transparante zorg met toegankelijke patiëntdossiers. De gegevens zijn beschikbaar. De angst regeert de betrokkenen. Iedere poging wordt onbruikbaar gemaakt door complexiteit bij inloggen en niet-klant gerichte toepassingen. Het lukt gewoon niet.
BNR gast zei: ”Iedereen dacht dat het niet kon, tot iemand kwam die dat niet wist…”
Ik zeg: “… eindelijk een ondernemer op bezoek.”
